Watch Dogs

Uzunca bir aradan sonra tekrar merhabalar. İki yıldır beklediğimiz ve nihayet bugün resmi çıkışını gerçekleştiren Watch Dogs için blogda bir şeyler karalamasam olmazdı. Oyun resmi olarak bugün çıksa da bazı dağıtımcılardan sızmış ve piyasaya düşmüştü. Ben de birkaç günlük deneyimin ardından, yeni konsoluma anlam katan bu ilk oyunu incelemeye karar verdim.


"Hack Bizim Silahımız"

Oyunun çıkış ve temel noktası: "Artık hepimizin cebinde abartılı donanımları olan akıllı telefonlar var. Peki bu telefonları Twitter'da kızlara yürümek, Instagram'da foto like'lamak, Foursquare'de check-in yapmak dışında daha ciddi işlerde kullansak nasıl olurdu?"

Oyunumuz Chicago'da geçiyor. Şehir, birbirine bağlı elektronik sistemlerle donatılmış durumda. Mobeseler, trafik ışıkları, köprüler, dinamik bariyerler... Kahramanımız Aiden Pearce ise; şehrin bu genel sistemlerinin yanında, karşısına çıkan her bir elektronik cihazı telefonuyla kontrol altına alabilen bir hacker. Fakat bunu zevk için yapmıyor. Birlikte hareket ettiği hacker arkadaşları, karşısında olduğu güçlü düşmanları ve onlarla savaşmak için haklı sebepleri var.

Oyunun hikâyesi biraz klişe başlasa da içine çekmekte sıkıntı yaşamıyor. Hemen benimsiyoruz Aiden'ı. Zaten oyunun yapısı gereği daha ana görevlere girmeden de şehirde bol bol yeteneğini gördüğümüz için Aiden'a ısınmakla ilgili hiç problemimiz olmuyor. Ana görevlerde vakit harcadıkça da anlamaya başlıyoruz kahramanımızı.

Telefon Çıktı, Mertlik Bozuldu... Pardon, 'Silah' Olacaktı O. Ya da olmayabilir...

Oyunda sadece şehrin genel yapısını değil, görevlerin tasarımını da bu yepyeni oynanış mekaniklerine çok iyi adapte etmişler. Oyun duyrulduğundan beri yapımcıların sürekli üstüne basarak söylediği: "Aiden bir süper kahraman değil; çok akıllı bir adam." sözünü oynadıkça daha iyi hissediyoruz. Görevler genellikle gizlilik odaklı. Sessiz ve dikkatli ilerlememiz gerekiyor. Etrafta işimize yarayabilecek çok fazla elektronik cihaz var. Bunları doğru kullanarak amacımıza ulaşmaya, yeri geldiğinde düşmandan sıvışmaya çalışıyoruz.

Elektronik teknolojinin yetersiz kaldığı yerde de devreye doğal olarak silah teknolojisi giriyor ki; oyunun burada da hiç eksik kaldığını söyleyemem. Silahlar çeşitleriyle ve oynanış mekanikleriyle oyuna çok iyi oturtulmuş. Hiç "hacker oyununa ayıp olmasın diye eklenmiş" havası yok. Çoğu zaman bir elde telefon, bir elde tabancayla ilerliyoruz; silahla çatışırken bir yandan hacker'lığa devam edip düşmanlarımızı elektronik yollarla da ekarte edebiliyoruz.

Yallah Şoför Yallah...

Watch Dogs, güzel görevleri ve farklı hikayesi olmasının yanında, özünde bir açık dünya oyunu. Tabiatıyla sürekli araba kullanıyoruz. Oyunda çeşit çeşit araçlar ve her birinin de kendine has bir sürüşü var. Oyunu ilk oynayanlar sürüşün zor olduğunu söylese de ben aynı görüşte değilim. Sürüşler diğer açık dünya oyunlarına göre daha simule edilmiş. Bu yüzden GTA V'tekinden biraz daha zor; ama GTA IV'teki gibi kalas değil. Ben daha çok Mafia II'ye benzettim. Oynayanlar bilir; Mafia aslında bir aksiyon oyunu olmasına rağmen sürüş dinamiklerinde bir simulasyon oyunuymuşçasına uğraşılmıştı. Biraz zor ama çok zevkli gelmişti bana. Mafia'daki kadar simule olmasa da, Watch Dogs'ta da bu tadı aldım.

Görmek İstediğimiz Güzellikler

Oyun 2012 E3 fuarında ilk duyrulduğunda grafikleriyle şok yaratmıştı. Henüz PS4 ile Xbox One'ın duyurusunun bile olmadığı bir dönemde o grafiklerin gerçek olup olmayacağı çok tartışılmıştı. Nihayetinde o gün gördüğümüz 10 dakikalık video, elbette yapımcıların yüklendiği bir çalışmanın eseriydi. Fakat oyunu son hâlinde de grafikler çok eksik kalmıyor. Doku kalitesi gayet iyi, ışıklar mükemmel kullanılmış, yağmur efektleri inanılmaz ve en güzeli de PS3 ile Xbox 360'ta başımıza bela olan aliasing sorunu yeni nesilde göze çarpmıyor. Pixel gözlü olmaya gerek yok; grafikler gerçekten yeni nesil olmuş.



I'm at Watch Dogs (Chicago) w/ 47 others

Yazının girişinde bahsettiğim gibi; oyun aslında telefonların genel kullanımın dışında nasıl kullanılabileceğine değiniyor. Ama bunu yaparken günümüz popülaritesinden de uzak durmamışlar. Telefonumuzda bugün herkesin kullandığı tarzda uygulamalar da mevcut. Örneğin Shazam benzeri Song Sneak uygulamasıyla işittiğimiz şarkıların isimlerini öğrenebiliyoruz. Veya Foursquare muadili City Hotspots ile şehrin belli başlı önemli mekânlarında check-in yapabiliyoruz.


Chicago Dolu Bir Şehir

Watch Dogs bir açık dünya oyunu. Bu yüzden sürekli ana görevlerin peşinden gitmek zorunda değiliz. Şehirde belli başlı yan görevler varken, sadece gezinirken de karşımıza farklı yan görevler çıkabiliyor. Herkesi ve hemen her şeyi hack'leyebildiğimiz oyunda, insanların o an ne yaptığını, kimle ne konuştuklarını, mesajlaşmalarını hemen öğrenebiliyoruz. Bazen bu yolla suçluları tespit edebiliyor veya suç işlemek üzere olanları takibe alabiliyoruz. Suçluları kendimizce cezalandırarak ün ve yetenek puanı kazanıyoruz.

Hem ana görevlerden hem de yan görevlerden kazanabildiğimiz yetenek puanları var. Menüdeki yetenek ağacına girerek istediğimiz yetenekleri kazanmak için bu puanları harcayabiliyoruz. Böylece karakterimizi şekillendirme ve oyunu istediğimiz oynanış stiline adapte etme şansını buluyoruz.


GTA mı, Watch Dogs mu?

Ve en can alıcı soruya geldik. Duyrulduğundan beri GTA ile kıyaslanan ve GTA V'in çıkışında Ubisoft tarafından şu yandaki resmin yayınlanmasıyla iyice tartışmalara yol açan (ve söylediği tarihte çıkamayarak ilk hayal kırıklığını yaşatan) Watch Dogs, GTA ile rekabet edebilecek bir oyun olmuş mu? Cevap hem evet, hem hayır.

GTA'ların amacı; koca bir şehir ve şehrin içinde yaşayan bir dünya yaratmaktır. Bu yüzden geniş bir harita, gelişmiş bir yapay zeka sunar. Tablo gibi manzaralı yerlerde dolaşırken, etraftaki insanlar gerçekten yaşıyor gibidir.

Watch Dogs ise belli bir tema üzerine kurulmuş bir oyun. GTA V'te amaç Los Santos'tur; ama Watch Dogs'un amacı Chicago değil. Oyunda şehir gerçekten arka plân. Ama üzerinde yapabileceklerimiz açısından GTA'nın önünde. Watch Dogs'ta şehrin her bir köşesiyle, karşımıza çıkan her bir insanla etkileşim hâlindeyiz. GTA'da bu söz konusu değil. Sonuçta ikisi de iki güzel yaz meyvesi. Ama aynı değiller. Bu yüzden ikisini kıyaslayıp "bu ötekinden daha iyi" demek doğru değil.


Son Karar

6 aylık ertelemenin sonunda, oyunsuz geçen bir dönemin ortasında, tam da yaz başında çıkan Watch Dogs, hazine bulmuş gibi sevindiriyor. Tartışmalı yönleri var elbet. Fakat eksi noktaları var diye bu kadar yenilik getiren çok yönlü bir oyunu yerin dibine sokmak anlamsız. Önyargısız oturun oyunun başına ve tadını çıkarın. Ben de gidip oyunuma devam edeyim. İnşallah bu kadar ara vermeden yakın zamanda bir başka yazıda görüşmek üzere...

Hatıralar...

FIFA 14 - İnceleme

Uzun bekleyişin ardından, klasikleşen futbol takviminde, eylülün son günlerinde FIFA 14'e kavuştuk. 15 günlük demo serüveninin ardından nihayet oyunun tam sürümünün de tadını çıkarmaya başladık. Ben de yine demo sürümündeki gibi oyunla ilgili izlenimlerimden bahsedeceğim. Ama öncelikle o yazıyı okumanızı tavsiye ediyorum. Zira o yazıda saha içinde olanlardan yeterince bahsetmiştim. Arada pek fark olmadığı için bu yazıda daha çok saha dışına değineceğim.

Oyunu açınca, son zamanlarda özellikle tabletler ve Windows 8'le birlikte görmeye alıştığımız bir menü sistemiyle karşılaşıyoruz. İlk başlarda çok karışık, her şey iç içe gibi gelse de, alıştıkça daha rahat olduğunu fark ettim. Önceki iki oyunda kayan menü sistemiyle sürekli oradan oraya git-gel dur şeklinde geziniyorduk menüde. Şimdiyse hepsi elimizin altında. Aradığımızı bulmak çok daha kolay.

Geçen sene oyunun en sevdiğim kısımlarından olan Football Club, bu sene biraz dağınık ama aynı işleviyle devam ediyor. FIFA 13'te en çok ilgimi çeken eklenti olan klasik formalar, bu sene sayıca artarak ve mini paketlere dağıtılarak daha güzel bir hâle getirilmiş. Önceki oyundaki deneyim puanları ve seviye bu oyuna direkt aktarıldığı için, daha oyuna başlar başlamaz hiçbir şey yapmadan direkt tüm klasik formaları açtım ben de. Formaların yanında, oyundaki modlarda işimize yarayabilecek irili ufaklı yardımcı içerikler, yeni gol sevinçleri, kramponlar ve toplar da (özellikle eski Dünya Kupalarından birkaç top) FC kataloğunda açılmayı bekliyor.

Oyunda maç ve turnuvalar dışında güzel vakit geçirebildiğimiz alternatif oyun modu Skill Games de yenilenmiş hâliyle, FIFA 14'te de karşılıyor bizi. Futbolun içindeki her hareketi yapıp belirli başarıya ulaşmaya çalıştığımız, oyunda kendimizi geliştirebildiğimiz ve tabii ki çok eğlendiğimiz bu güzel mod, bu sene yeni yeni oyunlar barındırıyor ve daha zorlayıcı olmuş.

Bunun yanında tabii ki artık FIFA'nın simgesi olmuş Arena modu da oyunda yer alıyor. Fakat her geçen oyunda Arena'yı biraz daha dışarı itiyor olmaları beni üzüyor. Moda atmosfer katan saha/kıta seçimleri, geçen seneki gibi bu sene de bulunmuyor. Yine tek bir sahada oynuyoruz Arena'yı.

Ve tabii serinin sevilen modları Ultimate Team, Seasons, Pro Clubs ve Career... Onlar da bir sene boyunca bize güzel, eğlenceli zamanlar yaşatmak üzere yerlerini koruyorlar. Fakat bu yıl tüm modlarda köklü bir arayüz değişimi yaşanmış. Eski hiyerarşik menünün yerine, her bir seçeneğin elimizin altında olduğu, ana menüye benzer bir sistem kullanılmış.

Seasons modunda önemli bir yenilik olarak, 2'ye 2 seçeneği getirilmiş. Yani artık bir arkadaşımızla birlikte aynı takımda şampiyonluk kovalayabiliyoruz. Fakat bu co-op sistemi sadece online bir arkadaşımızla oynama hakkı tanıyor EA. Yani yanımızda oturan biriyle, aynı makineden, başka bir ikiliye karşı oynayamıyoruz. Bu biraz eksi özellik olmuş.

Kariyer modunda ise scout sistemi değişip, daha da derinleşmiş. Önceki oyunlarda çok geri plânda kalan scouting, şimdi menajerlik modundaki en önemli konulardan biri. Benim gibi birçok oyuncuyu rahatsız eden, kariyere başlar başlamaz tüm dünyada transfer çılgınlığının yaşanması, onlarca önemli oyuncunun daha oyuna başlamadan takım değiştirmesi durumuna da EA farklı bir çözüm sunmuş. Artık kariyere başlarken "ilk transfer sezonunu kapatma" seçeneğine sahibiz. Yani sezona, gerçek dünyadaki transfer sezonunun bitmiş hâliyle başlayabiliyor ve devre arasına kadar transfer görmüyoruz.

Yavaş yavaş saha içine sokulduğumuzda, atmosferin önceki oyuna göre ne kadar güçlü olduğunu gözlemleyebiliyoruz. Statların modellemeleri artık daha gerçekçi, taraftarların görüntüleri daha oturaklı; sesler, tezahüratlar inanılmaz. Maç sırasında hemen havaya girebiliyoruz. Kendimizi gerçekten o statta, o taraftarların önünde hissedebiliyoruz. Sahadaki oyun zaten demoda bahsettiğim gibi, takımların karakterini olabildiğince yansıtıyor. Oyun hızının, temponun maçtan maça, takımlara göre değişmesi; animasyonların kalitesi ve yakalanan üst seviye doğallık; daha gerçekçi oyuncu modellemeleri; gelişen sinematikler; oyuncuların pozisyonlara ve hakem kararlarına anında tepki vermesi...

FIFA, son yıllardaki kesintisiz gelişimini sürdürüyor. Yine hâlihazırda şahane olan oyunun üstüne bir şeyler koyarak daha da yukarıya çıkmışlar. Bugüne kadarki en güzel futbol oyun deneyimini yaşamak için, FIFA 14'ü alın, aldırın. Keyifli oyunlar...

FIFA 14 - Demo İnceleme

LET'S KICK OFF...

Beklenen gün geldi ve FIFA 14'ün demosu nihayet dün, PC, PS3 ve Xbox 360 için yayınlandı. Ben de yaklaşık iki gündür bol bol oynama ve fikir edinme fırsatı buldum. Geleneksel olarak da bloga bir inceleme yazarak görüşlerimi aktarayım dedim.

Öncelikle en çok merak ettiğim konudan girmek istiyorum. Yapımcılar, kasımda PS4 ve Xbox One için çıkacak yeni nesil sürümünün üstünde o kadar çok duruyorlardı ki, oyunun mevcut nesildeki (ve PC'deki) sürümünde çok az değişiklik olacağını; FIFA 13'ün biraz cilalı versiyonuyla buluşacağımızı düşünüyordum. TAMAMEN YANILDIM!

Oyunun çehresi inanılmaz değişmiş arkadaşlar. Top kontrolü, oyun anlayışı, sahaya yayılış, şutlar, animasyonlar, yapay zeka, atmosfer, seyirciler, sinematik yönetim... Komple bir evrim geçirmiş seri. Hani 11'den 12'ye geçişteki kadar değil ama kesinlikle FIFA 12 ile FIFA 13 arasındakinden çok daha fazla fark var, daha büyük bir değişim söz konusu. Zaten iyi olan ve sürekli de üstüne koyan seride, bir neslin de artık tamamen sonuna gelmişken YİNE bu kadar büyük bir değişim yapmaları gerçekten takdiri hak ediyor.

TOPA MÜDAHALE

Oynanıştaki büyük değişikliklerin başında top fiziği ve kontrolü geliyor. Artık topu iyice futbolculardan bağımsız bir unsur olarak hissedebiliyoruz. Hava topları, seken toplar, paslar... her an topu kontrol etmek için mücadele hâlindeyiz. Yakınımızda rakip olsun ya da olmasın, topu kontrol etmek, yerinde bir zorluk barındırıyor artık. Ve bu nedenle oynanış sırasındaki anlık amaçlardan biri hâline geldiğini söyleyebilirim. Hemen burada bir ipucu vereyim: Artık bir parmağınız sürekli RT tuşunun (PS3'te R2) üstünde olsun. Topu yumuşatmak, düzeltmek, kontrol etmek için her zaman ihtiyaç duyacaksınız.

Yarattığı zorluklardan bahsettiğim için, oyuna gereksiz güçlük katan bir yenilik olarak görmeyin. Kesinlikle yeni FIFA'nın en önemli yapı taşı. Oyunun bilinmezliğini artıracak ve ezberleri zorlaştıracağını düşünüyorum. Bu da sürekli farklı taktikler, farklı metotlar uygulamaya itecek oyuncuları.

TAKIM OYUNU

Yapay zekada da olumlu yönde değişiklikler var. En önemli yenilik; artık hep aynı yolla ve süper zekayla(!) saldırmıyorlar. Oyun plânı, kadro yapısı, takımın özelliği, kilit oyuncular gibi faktörler artık sadece oynayanlar için değil, yapay zekanın kontrolündeki takımlar için de geçerli. Farklı farklı şekillerde yoklayabiliyorlar artık bizi. Karşımızdaki takımın kimliğini artık daha net hissedebiliyoruz.

Takımların karakterleri, daha fazla işin içinde

Kendi takımımızda da yenilenmiş yapay zekadan güzel esintilerle karşılaşabiliyoruz. Yapay zeka, top ayağımızdayken artık daha çok pas imkânı yaratmaya çalışıyor. Çevredeki takım arkadaşları yakına gelerek pas istiyor, hızlı kanat ve hücum oyuncuları her an savunma arkasına koşu yaparak atağı genişletmeye ve tehlike yaratmaya çalışıyor, rakip ataklarında kontrolümüzde olmayan oyuncular da daha iyi pozisyon alıyor. Kısacası oyun üzerindeki hakimiyetimiz ve oyun zevkimiz daha da artırıyor.

Burada aklıma takılan bir soru işareti var ki, o da; sürekli savunma arkasına koşan, boşa kaçan hücumcuların, FIFA 11 ve PES 2011'deki gibi bir ara pas bug'ına neden olup olmaması. Henüz erken tabii. Özellikle demodaki birkaç takımın da üst düzey olması ve kaliteli oyunculardan oluşmasını göz önünde bulundurursak, oyunun tam sürümü çıktığında daha iyi görebiliriz bunu. Ama tabii ki dileğim, oyunun her yerinde dengeyi sağlamaya çalışan yapımcıların böyle bir açık bırakmaması.

FİGÜRANLIKTAN YARDIMCI OYUNCULUĞA...

Oyunun güzelleşen kısımlarından biri de atmosferi. Yine yapımcıların daha çok yeni nesil sürümünde üstünde durduğu seyircilerdeki değişimi, bu nesilde de görebiliyoruz. Artık daha kaliteli modellemelere sahipken, hareketlilikleriyle ve sesli tepkileriyle oyun alanını daha iyi dolduruyorlar. İşitsel olarak daha dinamikler ve pozisyonlara yumuşak geçişlerle anında tepki verebiliyorlar. Yani önceki oyunlardaki gibi ani ses patlamaları değil, orantılı ses geçişleriyle tepkilerini yansıtıyorlar. Görsel olaraksa özellikle gol sevinçlerinde ve pozisyon tekrarlarındaki farklı kamera açılarında, çok daha canlı ve gerçekçi oldukları göze çarpıyor.

KAMERA! MOTOR!

Burada hemen oyunun sinematik yönüne değinmek istiyorum. FIFA 13'te oyun adeta tamamen anlık görüntüden ve ana kameradan ibaretti. Gol sevinçleri, tekrarlar (ki çoğu pozisyonun tekrarının gösterilmemesini bırak, bazen gollerin bile tekrarını göstermiyordu), yakın çekimler... Oyun sinematik açıdan hâlen çok gerideydi. Bu kez bu konuda da çok adım atmışlar. Tehlikeli pozisyonlarda genellikle kaçıran oyuncunun yakın çekim görüntüsüyle birlikte pozisyonun tekrarını da hemen veriyorlar - ve arada güzel geçişler uyguluyorlar. Kart anında da hem hakemi, hem kart gören oyuncuyu yakın çekimle ekrana getiriyorlar. Gollerdeyse hem eskisi gibi takılan, abuk anlar yaşanmıyor; hem de anında farklı açıya geçip sevinci daha iyi yansıtıyorlar. Tabii tüm bu yakın çekimler sırasında, oyuncu modellemelerinin ve grafiklerin ne kadar iyi olduğunu da iyice görmüş oluyoruz.

ENDİREKT SERBEST VURUŞ

Oyunu yeterince övdük, biraz da eksilerinden bahsedelim. Oyunculara yapışıklığından ayrılan top ve yeni animasyonlarla birlikte, bazen oyunun gerçekçiliğine yakışmayan sert animasyon geçişleriyle karşılaşabiliyoruz. Yapımcıların belki de tam sürüme kadar düzeltebileceği bir hata olsa da, demoda dikkatimi dağıtan bir konu oldu.

Önceki oyunlarda devre ve maç bitişleri çok uzayabiliyordu. Top ceza sahası çevresindeyken bir türlü bitirmiyordu maçı hakem. Bu kez onu tamamen kaldırmışlar. Ama ne kaldırmak! Hakem oyunu her an her yerde bitirebiliyor. Şu ana kadar başıma bununla ilgili çok büyük bir kaza gelmedi ama efsane hatalara sebep olabilir.

MERMİ GİBİ...

Yapımcıların en çok üstünde durdukları yenilik, "Pure Shot" ismindeki yeni şut sistemiydi. Artık futbolcular topa daha güzel animasyonlarla vuruyorlar ve daha iyi şutlar çıkarabiliyorlar. Fakat demoda şimdiye kadar şutlar bu özellik biraz olumsuz olarak gözüme çarptı. Zira futbolcular fazla düzgün vuruyorlar! Nispeten zayıf oyuncular bile uygun pozisyonda çok iyi şutlar çıkarabiliyorken, üst seviye futbolcular neredeyse şaşmıyor. Oyundaki sert ve düzgün şut ortalaması inanılmaz. Bunun özellikle tam sürümde gol atmanın çok kolay olmasına sebebiyet vermesinden çekiniyorum. Bir de önceki paragraflarda bahsettiğim sürekli arkaya kaçan oyuncularla birleşince... Aman EA korusun! Umuyorum ki tam sürümde bu seviyede olmayacaktır.

JOGA BONITO

Sürekli daha da güzel olan, üstüne koymaktan vazgeçmeyen, yeri geldiğinde köklü değişikliklerden çekinmeyen FIFA; bu sene yine yeniliklerle dolu çok güzel bir oyunla geliyor. En başta verdiğim linki tekrarlayayım: Bu linkten FIFA 14'ün demosunu indirebilirsiniz. Futbola ve oyunlara ilginiz varsa zaten FIFA'nın kalitesini de biliyorsunuzdur. Yine kaçırılmayacak bir oyun olmuş. Bir senelik yeni oyuncağımız yine çok güzel. İyi oyunlar...

FIFA 14 ve Süper Lig

İlk kez FIFA 2000'de tek denemelik bir tat bırakan ve daha sonra FIFA 07'den FIFA 11'e kadar seride art arda 5 yıl yer alan Küme-i Şahane'miz*, 3 Temmuz süreci ve Mehmet Ali Aydınlar yönetiminin ülkeye soktuğu en büyük kazık olarak bir daha oyunlara giremedi. Kapısına gelip ligin lisansını isteyen EA Sports yetkililerine "engin yöneticilik tecrübesi" ve "operasyon becerisi"ni konuşturarak "Lisans mı, ne lisansı? Lisans ne arar la TFF'de? Gidin kulüplerden alın. Ben bilmiyorum lisans misans..." cevabını vermiş ve üç kuruşluk oyun zevkimizin içine etmişti.

Olayların sıcağı sıcağına yaşandığı sezon, FIFA 12'de bulunamamıştı ligimiz. Federasyonda başkanlık değişimiyle Aydınlar'ın yerine gelen Demirören de işlerden en az Aydınlar kadar anlamadığı için, Süper Lig FIFA 13'te de yer almamıştı. Gerçi Demirören'e lisans yüzünden kızamıyorum. Zira bırakın lisansı, kendisinin futbol ve yöneticilik alanında anladığı herhangi bir konu bulunmamakta.

Fakat bu yıl, artık fazla uzayan bu sorunsalla ilgili çok değişik gelişmeler yaşandı. Nisan ayında oyun sitelerine düşen habere göre; Kulüpler Birliği ile temasa geçilmiş ve konuyla ilgili "EA Games ile anlaşma imzalama aşamasındayız. Birkaç gün içinde anlaşma tamamlanacak. Ligimiz kesinlikle oyuna eklenecek!" yanıtı alınmıştı.

TFF'nin lisans vermemesi ve EA Sports'un da -haklı olarak- bütün takımlarla tek tek görüşmek istememesi, Kulüpler Birliği'yle anlaşmanın en mâkul yol olduğunu gösteriyor. Bu nedenle çok umutlandık. Fakat doğruluğu meçhul bu üç cümle dışında, ilerleyen zamanda hiçbir gelişme yaşanmadı.

Hayran tasarımı, hoş bir Türkiye kapağı. Keşke gerçek olsa...

Fuarlar geldi geçti; yeni lisanslar, yeni ligler açıklandı; ama içlerinde Türkiye'ye dair hiçbir şey yoktu. Tabii bu sırada şaşırdığım şekilde, gelişmeleri merakla takip edenler sadece bizler değiliz. Bizim kulüplerin son zamanlarda yaptığı birçok önemli transfer ve geçen yıl hem Fener'in hem Galatasaray'ın Avrupa'yı sallamasıyla birlikte, yurt dışından da Süper Lig'e ve bu konuya ilgi inanılmaz bir düzeye ulaştı. Öyle ki; yabancı oyun editörleri, bloggerlar, serinin takipçileri... herkes bunu merak ediyor, yapımcıları gördükleri yerde bu sorularla sıkıştırıyorlar. En sonunda birkaç gün önce Gamescom fuarında serinin resmi bloguna verdiği röportajda yine Türkiye ligi sorulunca, oyunun yapımcılarından David Rutter: "Bu soru o kadar çok soruluyor ki, artık Twitter'ı bile okuyamıyorum doluluktan. Açıkladığımız yeni lisanslar var: Şili ligi, Arjantin ligi, yeni İtalyan takımları, Brezilya milli takımı... Şu an için onaylayabileceğimiz başka bir şey yok. Bekleyelim..." yanıtını verdi.

Bunun dışında Twitter'dan, Facebook'tan, forumlardan da çok soruluyor bu soru EA Sports'a. Genelde yanıt hep "bekleyelim, görelim", "şimdilik onaylayabileceğimiz bir şey yok", "gelişmeleri takip edin" şeklinde oluyor.

Peki ne olacak şimdi? Süper ligi var mı, yok mu? Şimdi konuyu elimizdeki bilgiler ve oyunlara gömdüğüm yıllarımın verdiği deneyimle yorumlayarak bir tahmin yapmak istiyorum.

Federasyon lisans vermiyor. Maalesef 3 yıldır yaşadığımız sorunun temeli bu. Bunun üstüne EA Sports gidip Kulüpler Birliği'yle görüşüyor. Eğer anlaşabildilerse bile sonuç olarak ligin lisansı alınmış olunmuyor. Yani? Şöyle ki, ligin lisansını alamamış olsalar bile 18 takımla anlaştılarsa takımları bir arada oyuna eklerler. Fakat, oyunda resmi herhangi bir lig unsuru yer almaz. Ligin logosu olmaz, menüde "Spor Toto Süper Lig" yazmaz, önceki oyunlardaki gibi ligde kullanılan top oyuna eklenmez vs. Ancak bu 18 takım, "Turkish League" gibi bir isim altında bir araya toplanabilir ve oyundaki her modda da bu şekilde geçer. Yani lig, lisanssız bir şekilde eklenmiş olur.

Bu, gayet olabilecek ve geçmişte de örneklerini gördüğümüz bir yol. Eğer böyle bir gelişme varsa, EA Sports yetkililerinin duyuru yapmaması da son derece mantıklı oluyor. Çünkü "oyuna ekledik" diyebilecekleri resmi bir lisans yok.

Yukarıda da belirttiğim gibi, bu bir "tahmin". Tamamen kişisel yorumum. "İşte böyle olacak" demiyorum! Ama EA Sports yetkililerinin bu konu her sorulduğunda verdikleri yuvarlak cevaplar, hiçbir zaman kesin bir şekilde "evet" ya da "hayır" dememeleri, bu ihtimâlin yüksek olduğunu düşünmeme sebep veriyor. Sonuç olarak, bekleyelim, görelim. Umut etmekten başka yapabileceğimiz bir şey yok şu an için.

* Four Four Two, 2007 Mart sayısı, Mert Aydın

Yeni Nesil (PS4, Xbox One) - 1 - İlk Bakış

"Geldi", "geliyor", "gelecek", "gelmeli", "gelsin", "gel ulan artık!"... derken yeni nesil sonunda kapımıza dayandı arkadaşlar. Geçen sene çıkan WiiU'yu ben dâhil oyunlarla ilgili kimselerin %99'u yeni nesilden saymadığı için, asıl yeni nesil, bu sonbaharda çıkacak PS4 ve Xbox One'la başlıyor. Önce şubatta Sony, ardından mayısta Microsoft duyurdu yeni konsollarını. Sonrasındaysa E3 ve Gamescom fuarlarındaki gelişmeler ve gelen haberlerle, bu konsollar hakkında artık epey bilgi sahibiyiz.

Eh, yıllar sonra yeni konsollar geliyorken, ben de blogda bu konuya değineyim, detaylıca anlatayım dedim. Konu çok uzun olduğu için de 4 parçaya böldüm. Bu ilk bölümümüzde neyin ne olduğuna kabaca değinip, konsolların genel hatlarından bahsedeceğim. Sonraki bölümlerdeyse daha detaylı özelliklerine, kontrolcülerine ve oyunlarına değineceğim.

Önce en temelden başlayalım. Ne kadar detaylı teknolojik cihazlar olsalar da, sonuçta insanın ilk gözüne çarpan, fiziksel görünümüdür. Bu iki konsolda da ilk dikkatimizi çeken, doğal olarak boyutları oldu. Xbox One çok büyük -ve tasarım olarak da dümdüz- iken, PS4 -tasarımının güzelliği tartışılabilir olsa da- olması gerekenden çok küçük geldi gözümüze. Nihayetinde bu cihazları evde televizyonun altına koyacağımıza göre, PS4'ün bu konuda avantajlı olduğunu söyleyebiliriz.

Xbox 360, birçok yönüyle güzel bir konsol olmasına rağmen, aynı zamanda oyun tarihinin en büyük fiyaskolarından biriydi. Çünkü konsolda çok yaygın olarak ısınmaya bağlı 3 kırmızı ışık hatası yaşanıyor ve konsol ölüyordu. Özellikle ilk zamanlarda çok can sıktı bu durum. Daha sonra yapılan araştırmaya göre piyasadaki Xbox 360'ların %55'inde yaşanmıştı bu büyük sorun. İşte bu tarz bir sorunu bir daha yaşamamak için yoğurdu gereğinden fazla üfleyen Microsoft, sırf makinenin içindeki hava dolaşımının daha iyi olabilmesi için bu kadar geniş tutmuş kasayı.

Kasadan yavaş yavaş içeriye sokulup başlıca özelliklerini belirtmek gerekirse, ikisi de PC'ye çok yayın bir mimaride geliştirilmiş durumda. Ve çoğu özellikleri de hemen hemen aynı. Aralarındaki en önemli fark, PS4'te GDDR5, Xbox One'da ise DDR3 ram kullanılıyor olması. Matematiksel olarak da göze çarpan farkın yanında, PS4'ün ram'indeki o "G" harfi, kabaca grafik kartıyla da etkileşim hâlinde olduğu anlamına geliyor. Yani PS4'ün buradan bir gol attığını söyleyebiliriz. Hafıza konusundaysa, her iki konsol da 500 GB dahili hard diskle birlikte satışa çıkacak.

Bir önceki nesilde Nintendo'nun icat ettiği ve Xbox ile PlayStation'ın hemen kendilerine adapte ettiği hareket kontrol sistemleriyse, her ne kadar şimdiye kadar fazla ilgi görmemiş olsalar da yeni konsollarda da yer buluyorlar. Xbox'ın Kinect sistemi, artık daha kapsamlı tarama ve Full HD çözünürlükle yeni nesle geçiş yapıyor. PlayStation Camera ise artık ek aparatlara değil, doğrudan kontrolcüye adapte. Kinect bildiğimiz bir sistem olmasına rağmen, PS Camera biraz farklı ve henüz hakkında pek bilgi sahibi değiliz. Şimdilik arka plânda kalmış olsalar da, casual ve softcore olarak tabir edilen oyuncu kitleleri için kilit olabilecek cihazlar. Sonraki yazılarda bunlardan daha detaylı bahsedeceğim.

Konsolların çıkış politikalarına geldiğimizdeyse, Xbox One, kullansanız da kullanmasanız da Kinect'i zorunlu olarak pakete dâhil ediyor. Fakat PlayStation'da Camera zorunluluğu yok. Bu tercihler, konsolların fiyatlarına çok net bir şekilde yansıyor. Xbox One, Kuzey Amerika'da $500, Avrupa'da ise €500 fiyatla satışa çıkıyor. PS4'ün fiyatı ise, Kuzey Amerika'da $400, Avrupa'da €400.

Yılın sonlarında satışa çıkacak iki konsolun çıkış tarihleri de çok yakın. Xbox One için gün olarak kesin bir tarih söylenmemiş olsa da, Kasım ayında satışta olacak. PS4 ise Kuzey Amerika'da 15 Kasım'da, Avrupa'da 29 Kasım'da satışa çıkacak.

Peki ya Türkiye? Evet, bu çıkış bilgileri dünya için, daha doğrusu belli başlı ülkeler için geçerli. Xbox 360'ı Türkiye'ye resmi olarak, çıkışından tam 7 yıl sonra getiren Microsoft, Xbox One'ı da çıkar çıkmaz getirmiyor. Xbox One, ilk anda ABD ve Kanada'nın yanında 13 Avrupa ülkesinde satışta olacak. Türkiye'ye resmi gelişinin en az bir yıl sonra olacağı konuşulsa da, Xbox 360'tan edindiğimiz tecrübe, bu sürenin çok daha uzun olabileceğini gösteriyor.

PS4 ise, Avrupa'daki çıkışından yaklaşık iki hafta sonra, 14 Aralık'ta resmen Türkiye'de olacak. Kesin fiyatı henüz netleşmese de, 1250 TL ile 1350 TL arasında olacağı açıklandı.

Şimdilik genel olarak anlatabileceklerim bu kadar. Sonraki yazılarda, daha detaylı bakışlarda görüşmek üzere...

Tarihi Değiştiren Kararlar - 3

Oyun dünyasının tarihini değiştiren olaylara değindiğimiz bu serimize aylar sonra devam ediyoruz. Bu seferki konumuz, blogu takip eden çoğu kişinin yakından ilgilendiğini düşündüğüm, futbol oyunları.

Winning Eleven ve ISS (International Superstar Soccer) serileriyle birlikte EA Sports'un futboldaki tekelini kırmayı başaran Konami, 2001 yılında asıl etkiyi yaratacak serisine başlıyordu: Pro Evolution Soccer. İlk iki oyun sadece konsollara çıktıktan sonra, PES 3'le birlikte ilk defa PC tecrübesine de erişen Konami, FIFA'nın bu platformadki üstünlüğünü de dağıtmayı başardı. Hem oynanış olarak hem de yeni lisanslarla öncülünün üstüne çıkmayı başaran PES 4, serinin ciddi anlamda ismini duyurmasında büyük katkı sağladı.

2005'e, yeni neslin iyice kapımıza dayandığı günlere geldiğimizde, PES elini daha da güçlendirmiş, hem yeni lisanslarla topladığı ilgiyi biraz daha artırmış; hem de oynanış kısmında yaptığı yeniliklerle çıta belirleyen bir oyun olmuştu. Son yıllarda gittikçe güç kaybeden FIFA'nın piyasada tutunabilmek için kesin bir cevap vermesi gerekiyordu. Ve şeytanın aklına gelebilecek dâhiyane bir pazarlama hamlesi yaptılar...

PES yıllardır seri ismi şeklinde devam ediyordu: PES 2, PES 3, PES 4... FIFA'ysa yıl isimlerini kullanıyordu. PES'in seri rakamlarının içinde bulunulan yılla örtüşmemesi, EA Sports'a ilham verici bir fikir getirdi. Yıl sayısının ilk iki rakamını atarak son iki rakamını ön plâna çıkardılar. Ve böylece peş peşe çıkıp aynı sezonlara ait olan iki oyunun isimleri, FIFA 06 ve PES 5 oldu. İllüzyonu fark ettiniz mi? Evet, konuyu çok yakından takip etmeyip de bir mağazaya, dükkana gidip futbol oyunu almak isteyecek insanlar için "FIFA 06 > PES 5", yani "FIFA yeni oyun, PES eski" izlenimi yaratıyordu. Bu durum gerçekten hissedildi. Hatta bizzat tanık olmuşluğum bile vardır.

EA bu kurnazlığın ekmeğini; öncülünün üstüne koyup çıtayı daha da yükselten, herkesçe serinin gelmiş geçmiş en iyi oyunu olarak anılan PES 6'yla, son 10 yıldaki en kötü FIFA olarak bilinen FIFA 07'nin rekabetinde de yedi. Yeni nesle geçişle birlikte aklı başına gelip yıl isimlerine geçmeye karar veren Konami'nin PES 2008'ine kadar, rakibinden açık ara en kötü olduğu günlerde bu önemli taktiksel hamleyle piyasaya tutunmayı başardı FIFA.

Günümüzde FIFA büyük bir toparlanmanın ardından her geçen sene destan yazıyor, PES'se artık ciddi anlamda nal topluyor olsa da; durumun tersine olduğu zamanlarda Amerikan pazarlamacılığı Japon mütevazılığına sağlam darbe indirmişti bir kez daha...

Volkan Against Racism

UEFA'nın 2009'da başlattığı uygulama gereği, UEFA'nın resmi maçlarında takım kaptanları, standart pazubantlardan birini takmak zorundalar. Irkçılığa karşı mesaj (slogan) içeren bu bantların mavi, sarı ve beyaz renkleri mevcut. Volkan'ın (ve zamanında Alex'in) mavide diretip, pazubantları belli olmayacak şekilde kullanmaları ayrıca tartışılır. Şimdi konumuz başka...

Hemen üstteki foto, bu akşamki Ordu-Fener maçından. Bazıları UEFA maçlarında bile takmaktan imtina edip kendi özgün bandını kullanmakta diretirken; Volkan lig maçında bile UEFA'nın verdiği pazubandı takıyor. Ne diyelim: "Respect"...

Neredeeeeeeeeeen Nereye...

Aradan tam 17 sene geçmiş. Geçen sürede "isim" üstünden para kazanma uğruna çok saçmalamış olasalar da, yıllar sonra bile çok güzel hatırlayacaktık. Üstüne bir de bu sağlam geri dönüş, cidden çok çok sevindirdi bizleri.

Pixellerden taşan orantısız göğüsleriyle bir neslin ergenliğinin gelişim sürecinde büyük etki bırakan kahramanımız, son sevdiğimle adaş olması sebebiyle de gönlümdeki özel bir yerde ikâmet ediyor. Yıllar sonra gelen yeni oyun, PS One dönemindeki güzel hatıraları canlandırmasının, sağlamından bir nostalji yaşatmasının yanı sıra; çok da güzel bir aksiyon oyunu olmuş. Dün gece başladım, henüz başlardayım. Şimdiye kadar "survival" hissiyatını derinden hissettirdi oyun. Etraftan da hep olumlu tepkiler alması, oyunun bu çizgide devam edeceği izlenimini yaratıyor bende. Seneler sonra tekrar hoş geldin Lara Croft...

6 Yıl Sonra...

Bu gözler, İspanya milli takımının yıllar sonra iç saha formasının altına farklı renk şort giydiğini gördü. İç saha formalarıyla her zaman kendi standart (döneme göre mavi ya da lacivert) şortlarını giyer, kolay kolay da kombinasyon yapmaz İspanyollar. Avrupa Şampiyonası finalinde bile deplasman konumundayken rakibiyle neredeyse aynı şortu giymiş, kombinasyonlarından vazgeçmemişlerdi. Fransızların  masmavi kombinasyonu (ve şans eseri İspanya'nın deplasman formasının da mavi olması) bu maçta kombinasyona mecbur bırakmış.

2007'nin bu zamanlarında Old Trafford'da İngiltere'ye karşı, ilginçtir, bir hazırlık maçında bozmuşlardı iç saha kombinasyonlarını. Hatta şu meşhur 2,5 senelik, 30 küsür maçlık yenilmezlik serilerinin de başlangıcı olması sebebiyle çifte önemi vardır tarihte. Tarihlerinin açık ara en iyi dönemi olması dolayısıyla son yıllarda daha yakından takip ettiğimiz için hatırlamakta sıkıntı çekmiyorum. Benim hatırladığım, en son o maçtı. Eğer arada kaçırdığım başka maç olduysa haber edin.

Tabii bugünkü maçta 2007'ye göre çok önemli bir fark var. İngiltere maçında giyilen şort, o dönemki deplasman formalarının şortu. Ama bugünkü kırmızı şort, başka bir formaya falan ait değil. Yani böyle durumlar için düşünülmüş, ona göre üretilmiş bir "alternatif" şort. Maç günü de olamayacağına göre, demek oluyor ki, İspanyollar bu durumu öngörerek kombinasyon yapmayı göze almış ve hatta hazırlık yapmışlar. Böylece bu ender görülen kombinasyonu, önümüzdeki dönemde -ihtiyaç olması hâlinde- yıllar geçmeden de görebiliriz.

Not: Maçın 2007'de olduğunu net hatırlıyordum da, aradan geçen sürenin 6 yıl olduğunu hesaplarken bunalıma girdim. 2007'den bu yana 6 sene geçmiş olmamalı! Zaman ne çabuk geçiyor sevgili okur...

La Marcha Real

Cehâlette ve ortalığı kızıştırma arayışında sınır tanımayan spor basınımızın(!) son incisi... Fazla yazacak bir şey yok, iyi saçmalamışlar yine.

Not: İspanya milli marşı "La Marcha Real", zamanında milli marş lazım olunca kullanılmaya başlanmış, esasen -adında da açıkça yazdığı gibi- kraliyet marşıdır. Günümüzde az sayıdaki "SÖZSÜZ" milli marştan biridir.

Steve "Esteban" McManaman

Kaç saat geçti, daha basit bir yazı yazabilecek kadar bile ancak toparlayabildim kendimi. Ulan ne sinir bozucu bir durum... İki çok sevdiğin takım aynı kupada ilerliyor. Birisi yıllardır kazanamıyorken, kazanabilecek potansiyel ve sinerjiyle yoluna devam ediyor (lig gitti, bir bu kaldı). Diğeri seneleeeeer sonra buralara gelebiliyor. Ve ikisi çeyrek finalde eşleşiyor! 8 takım var. Bu ikisinin birbiriyle eşleşme ihtimâli %14!

Bu yukarıdaki, elinin ayarını siktiğim İngiliz piçi yüzünden, bütün futbol zevkim, Şampiyonlar Ligi heyecanım kayboldu. Orospu çocuğu, başka hangileriyle eşleştirirse eşleştirsin sorun olmayacaktı (zorluktan bahsetmiyorum). Gitti ikisini birbiriyle eşleştirdi.

Galatasaray'ı iyi destekledik buraya kadar. Ama bu çarpışma kötü bir tâlihsizlik oldu benim adıma. Buraya kadar yaptıkları için tebrik ediyor ve yavaşça annesinin ligine uğurluyoruz Galatasaray'ı. Bu sene Şampiyonlar Ligi'ni kazanmak zorundayız. Ve hem kadro potansiyeli olarak, hem de ikinci devrede yükselen formla (ulan resmen Casi'nin sakatlanmasından sonra takım çıkışa geçti - hayırlı sakatlık?) bunu yapabilecek güçteyiz. "FATİH'İN ASLANLARI!!!" da bunu nah durdurabilir. Zaten özellike romantik Galatasaraylılarla gereksiz polemiklere girmek istemediğim için kapattım Twitter'ı falan.

Kim kazanır, kim tura yakın, kim favori... bu muhabbetlerin ötesinde, eşleşmede net olarak Real'i desteklediğimi açıkça söylüyorum. Kimin bu konu hakkında ne düşündüğü de zerre umrumda değil. Benim üç senedir futbolda -kulüpler bazında- tek taraftarlık kimliğim, José'nin takımları şeklinde. Avrupa muhabbetini sevdiğim için bu turnuvalarda bizim takımları desteklesem de (hâlihazırda Fener'e desteğimi sürdürmekteyim) benim için önce José geliyor.

Son olarak iki anekdotla yazıyı tamamlayalım. Galatasaray Şampiyonlar Ligi'nde daha önce sadece bir kez çeyrek finale çıkabilmişti. Yine Real Madrid'e elenmişlerdi. Avrupa Ligi'ndeyse (UEFA Kupası) daha önce çeyrek finale son takım yollayışımız, bundan tam 10 yıl önceydi. Lucescu'nun Beşiktaş'ı Lazio'ya elenmişti (bu inşallah tekrar etmez).

Galatasaray'ı buralara kadar geldiği için kutluyor, Fenerbahçe'ye Avrupa Ligi yolculuğunda başarılar diliyorum...

Akustika - 9

Baştan söyleyeyim, bu seferki paylaşımımızın "kaydı" pek iyi değil. Hem ses kalitesi biraz kusurlu, hem de Matt mikrofonu gerçekten berbat kullanmış. Ama hem şarkı çok güzel, hem de bu akustik performansı ayrıca hoş olmuş. Yani mutlaka dinlenmesi gerek. Zaten öyle olmasa burada paylaşmazdım. Muse'un ilk albümünden uzun isimli bir parçanın güzel bir akustik çalışması: 'Hate This & I'll Love You'...

Rönesans'tan Bir Kız Tavlama Macerası

Sevgililer gününe özel, bugün bir kız tavlama macerasından bahsedeceğim. Hem de -başlıkta da gördüğünüz gibi- Rönesans'tan, 1476'nın Floransa'sından...

Bir kıza nasıl yaklaşılması (ya da nasıl yaklaşılmaması) gerektiğini gösteren; ama vazgeçmemenin, peşinden 'koşmanın' elbet sonuç getireceğini de anlatan kısa ve hoş bir video. Tüm platonik aşıklara gelsin...

Durma...

Çekinme.
Hareket etmekten,
Adım atmaktan çekinme.
Yaptıklarının sonuçlarına katlanmaktan çekinme.
Çünkü yapmadıklarının sonuçları daha ağırdır çoğu zaman.
Bunu göze alabiliyor musun?
Alma.
Değmez çünkü.
En kötü yaptığın bile hiç yapmadığından iyidir.
Ama bunu,
En kötü yaptığının burukluğunda değil;
Hiç yapmadığının hüznünde anlarsın ancak.
Beceri değildir hayatın anahtarı;
Cesarettir,
Yılmadan devam edebilmektir.
Durduğun sürece,
Ne kadar iyi yürüdüğünü düşünmenin bir önemi yoktur.
Yürümektir önemli olan.
En kötü yürüyen de olsan;
Usanmadan yürüyebilmektir mutluluğun sırrı.
Hatta haddini bilmeden koşabilmektir bazen.
Durmak,
Yerinde saymak değil;
Sürekli gerilemektir hayatta.
Yerinde sayabilmek için bile yürümen gerektiğini,
Durunca kaybettiklerin fark ettirir sana.
Yaşam durmuyor.
Yakalamak için,
Kaçırmamak için,
Hareket etmelisin.
Sadece bir kere dur.
Son duruşun olsun.
Neden hareket etmen gerektiğini iyice kavra.
Her şey istediğin gibi olsun...